Over de Duitse Herdershond

Deze pagina geeft een algemene indruk over de Duitse Herder.

De Duitse Herdershond was altijd al een prima herders- en werkhond.  Maar vooral nu blijkt hoe veelzijdig dit ras is. Het ras is gefokt uit eenonbekend aantal verschillend Duitse Herdershonden. De moderne
raskenmerken werden rond het begin van de 20^e eeuw vastgelegd door zorgvuldige, selectieve fokkerij. Hij werd niet alleen op uiterlijk gefokt, maar vooral op temperament en de geschiktheid om te worden afgericht. Duitse Herdershonden zijn gehoorzaam, trouw, rustig en alert en in staat om van alles te leren. Ooit waren het schaapshonden en bewakers van boerderijen, maar nu worden ze ondermeer gebruikt als bijzondere talentvolle waak- en verdediging-, speur-, geleide,- politie- en rampenhond.

Het lichaam van de Duitse Herdershond is ideaal aangepast aan werken. Het is stevig, compact, niet te groot en niet te klein, snel en behendig. Deze honden zijn sterk genoeg om lichamelijke uitdagingen aan te gaan, maar tegelijkertijd zijn ze subtiel, zodat ze allerlei problemen kunnen oplossen. Ze hebben een fijne neus en een sterk beschermend instinct. Ze zijn intelligent, ondernemend en gehoorzaam tegelijk. Daarin schuilt hun succes als gezelschap- en showhond.

Duitse Herdershonden zijn niet voor niets zo populair. Ze zijn dol op de mensen die ze goed kennen, maar iets afstandelijker tegen onbekenden. Voor succes als gezelschapshond moeten ze goed gesocialiseerd en opgevoed. Ze hebben veel behoefte aan geestelijke en lichamelijke stimulatie.

Ideale raskenmerken

Schofthoogte: 

60-65 cm voor reuen, 55-60 cm voor teven.

Uiterlijk: 

lenig, krachtig lichaam; moeiteloos, soepel gangwerk.

Vacht en kleur: 

recht, hard; stokharig, langstokharig, langharig.
Zwart, ijzerkleurig, grauw, askleur of eenkleurig, ook met zadel of donkergewolkt, hoe dieper de tint hoe beter.

Kop: 

schedel en stevige snuit even lang; middelgrote, amandelvormige donkere ogen; middelgrote, puntige, staande oren.

Staart:

lang, reikt minstens tot de hak.